خوار و حقیر

پیری بر آن کسی کن کو مرده تو باشد پیش جلالت تو خوار و حقیر باشد

خارجی گشته بسی خوار و حقیر زآنکه او شد خارج از راه امیر

بر درت افتاده‌ام خوار و حقیر از کرم، افتاده‌ای را دست گیر

نخست تابع او را عزیز دار مدام حسود و منکر او را، نمای خوار و حقیر

سوی من بنگر، که عمری بر امید یک نظر مانده‌ام چون خاک بر خاک درت خوار و حقیر

آنکه تا پروانه ی روزیست دستش خلق را کان و دریائی نماید از نظر خوار و حقیر

عقل را گفتم که تو می بین که من چون ز بی اسبی شدم خوار و حقیر

ذره گر چند هست خوار و حقیر هم درو آفتاب را نظرست