خشمین

زان تیرهای غمزه خشمین که می‌زنی صد قامت چو تیر خمیده‌ست چون کمان

شد ز خشم و غم درون بقعه‌ای سوی شه بنوشت خشمین رقعه‌ای

خشمین بر آن کسی شو کز وی گزیر باشد یا غیر خاک پایش کس دستگیر باشد

ترا برکتف و کش خوش رام و آرام مرا چون مار خشمین سخت و سرکش

تُرُش رویی و خشمینی چنین شیرین ندیده‌ستم ز افسون‌هاش مجنونم ز افسان‌هاش سرمستم

شیر خشمینی و گر زخمی گراز از تو خواهم خواست کین گربه باز

پس بگفتندش که خشمینی چرا گفت من محروم ماندم از غزا

با غیر اگر خشمین شوی گیری سر خویش و روی سر با تو چون خشمین شود آن گاه وای آشتی

دست خود خشمین ز دست او کشید چون ز گفت اوش درد دل رسید