خسم

اگر چه در چمن روزگار خار و خسم چو لاله داغ بود گل ز گرمی نفسم

ز مشت خار و خسم دود بر نمی خیزد ز بس که واله آن آتشین لقاست دلم

چند پرسی که درین باغچه جامی تو که‌ای تو گل و سروی و در پای تو من خار و خسم

در ره تو کمین خسم از ره دور می رسم ای دل من به دست تو بشنو داستان من

پایمال هر خسم دارد سپهر سعی تو گرسرنیفزاید مرا

افتاده خسم چرا هوس چندین بر قامت سرو بوستان بندم

شهنشها چه خسم من که تا مرا باشد بگرد بحر ثنای تو حد گردیدن!

سخت زحمتکش اسباب جهانم بیدل چه نمودند که در دیده خسم افکندند

مشت خسم، ولی چو نشینم به آن بهار گلدسته می کند اثر رنگ و بو مرا

کو خواب عدم ‌کز تب و تابم ‌کند ایمن چون شمع ‌گشاد مژه در دیده خسم شد