خس پوش

چون پرتو جمال تو پنهان کند کسی؟ آن آتش گل است که خس پوش می شود

در وادی عشق، شعله خس پوش مکن از زمزمه ی شوق فراموش مکن

خط به گرد آن لب چون نوش دیدن مشکل است چشمه امید را خس پوش دیدن مشکل است

از یک نگه گرم تو، مژگان ترم سوخت آتش زده ای خانهٔ خس پوش نگاهم

امشب فزود دل ز طپش جوش دیده را گردیده دامن آتش خس پوش دیده را

از زبان نرم دشمن احتیاط از کف مده بر حذر زنهار صائب زین چه خس پوش باش

یغما ز خطش قوی تر افتاد چون گرگ حریص و چاه خس پوش

شعله ی رسوایی منصور، خس پوش من است مایه ی حلاجی او پنبه ی گوش من است

به دور خط از آن چاه زنخدان بیش می لرزم ز آسیب چه خس پوش بر جان بیش می لرزم

گر نمی خواهد کند گل آتش خس پوش ما باز این دود از کجا در آشیان پیچیده است