خزان حنا

فارغ بود ز جلوه رنگین نوبهار هر کس که چید گل ز خزان حنای تو

تو نیز پنجه ز می رنگ کن که باد خزان حنا به دست عروسان شاخ‌سار گذاشت

ای سرو همچو سایه دوان در قفای تو حسرت بهار را به خزان حنای تو

دست بر دست اگر زنند رواست که خزان حنا بهار کنند

ایام در شکستن دل ها بهانه جوست داری چو گل به کف، ز خزان حنا بترس