خجلی

و مردم غزنین بخدمت استقبال میآمدند و امیر، رضی اللّه عنه، چون خجلی‌ که بهیچ روزگار آمدن پادشاهان و لشکر بغزنین برین جمله نبوده بود، یَفْعَلُ اللَّهُ- ما یَشاءُ و یَحْکُمُ ما یُرِیدُ . و امیر در غزنین آمد روز شنبه هفتم شوّال و بکوشک نزول کرد.

تا به هنگام خواندن نامه خجلی نایدت به روز نشور

در صحبت ما و تو، شب دوش زمستی یارب چه سخن رفته که از ما خجلی تو

دیده چون دید خلق و جود علی مشک خون شد دگر ره از خجلی

بوستان از خجلی پوست بیندازد از آنک صورت روی تو در دیدهٔ بستان آرند

بنگر تا چند ملامت برم کاین خجلی را به قیامت برم

ای به خطاها بصیر و جلد وملی نایدت از کار خویش، خود خجلی

ای حیات دل هر زنده دلی سرخ‌رویی دهِ هر جا خجلی

هست آن چنان کشیده سرزلف او که صبح هرگه که دم زند خجلی گویدش که است

یارب این گل ز‌ چه باغ است که رویش چو بدید گل صد برگ برآمد بر او از خجلی