خاییده

صلیب زنگ را بر تارک روم به دندان ظفر خاییده چون موم

ز دانش جدا و ز معنی تهی بسی ژاژ خاییده از ابلهی

به خاک اندر نشسته ویس بانو دریده جامه و خاییده بازو

تو روی مرا به ناخنان خسته من دو لب تو به بوسه خاییده

با چنین حالت که گفتم در حریم بزم تو بر لب از خجلت زبان خاییده می آرم جواب

خاییده خامه را عوض لقمه از شره بربوده مهره، از دهن مار روزگار

طوطی همه خاییده سخن گفت ز شکر گویا خجلش ساخته آن لعل شکر ریز

عجبتر آنکه چو خاییده گشت این لقمه برون کند زدهانم برای دیگر تن

خوردنم می باید اکنون طفل سان نان خاییده به دندان کسان

در خورد تبر بود درختی که مراست خاییده آتش ست رختی که مراست