جهانجوی

نبیره جهانجوی گرگین منم هم آن آتش تیز برزین منم

جهانجوی دستور را پیش خواند سخن هرچه بشنید با او براند

چو دستان و رستم چو گودرز پیر جهانجوی و بیننده و یادگیر

وزین رو جهانجوی یل شهریار بغرید برسان ابر بهار

جهانجوی بگذشت بر هیرمند جوانی سرافراز و اسپی بلند

همان مادرش نیز با او به جای جهانجوی فرزند را رهنمای

که روی جهانجوی فرخنده باد چو فغفور چینت دو صد بنده باد

فرستاد زی نامور شهریار جهانجوی شد بر تکاور سوار

چه شد پیش شه دید شیروی را همی گفت شاه جهانجوی را

ز بهر جهانجوی مرد جوان برو برفگندند بر گستوان