جهان جو

گهی در سراندیب و گه در سرند ز بند جهان جوی نگشاد بند

بگیرو به بند اندر آن بیشه خاست جهان جوی برداشت آن گرز راست

کدام مادر کند تحمل جدائی یک جهان جوان را

مبادا سپهبد برآید ز راه شود خواستار جهان جوی شاه

نمودش نوازش جهان جوی شاه برو بر همی کرد خیره نگاه

بیاورد خوان را بر او نهاد جهان جوی لب را به خوردن گشاد

ولیکن مر آئینه از روی بود که نزدیک شاه جهان جوی بود

چو فرزانه گو بد آنجا رسید جهان جوی طلخند را مرده دید

بزد خیمه در پیش دریا کنار جهان جوی شیراوژن نامدار

بدو گفت شاه ای جهان جوی مرد نبینی که گردون گردان چه کرد