جان شیران

شد شکار چشم روبه باز پر دستان تو صدهزاران جان شیران شکاری ای پسر

شگفتی از آن خنجر مرگ سطوت که جز جان شیران نجوید شکاری

ای ترا خاری به پا نشکسته، کی دانی که چیست؟ جان شیرانی که شمشیر بلا بر سر خورند

آهوی چشمت بدان زنجیر زلف جان شیران جهان آویخته

از شکار تو به بیشه جان شیران خون شده در هوای قاف قربت پر عنقا کوفته

از او آباد شد این ملک ویران بجنگ او هلاک جان شیران

بدیدش چو نیکو براهیم بود کزو جان شیران پر از بیم بود

ژغژغ دندان او دل می‌شکست جان شیران سیه می‌شد ز دست