جان افزای

برنمی آید مرا زان لعل جان افزای کام وز شراب عشق او چون چشم او مستم مدام

عمر باقی یافتی زین مدح جان افزای من ای خضر دولت به حجت آب حیوان توام

به جان او کزو جان را به درد اوست خرسندی که جان داروی خویش از درد جان افزای او دارم

بده ای دلبر خندان به رسم صدقه پنهان از آن دو لعل جان افزای شکربار پنهانک

ای که داری حسن جان افزای دوست دررخ خوبان نظرکن بین که ظاهر حسن اوست

خاک شد بیدار از خواب گران نیستی از عرق افشانی رخسار جان افزای تو

حال و وجد من فزود از بوی جان افزای نجد سوی نجدم ای صبا بهر خدا راهی نمای

آب را با لفظ جان افزای خسرو نسبتست زان چو بیند آب را از شرم بگدازد شکر

ای قاعدهٔ عشق تو جان افزایی خاصیت حسن تو جهان آرایی

رخش چون ماه جان افزای میدید خطش بر مه جهان آرای میدید