توستان
جملاتی از کاربرد کلمه توستان
از سال ۲۰۱۴، توستن با بنیاد بیل و ملیندا گیتس برای بهبود سیستم‌های نظارت و ارزیابی خود مشارکت داشته‌است و این سازمان اکنون از چارچوب نتایجی که با همکاری این بنیاد توسعه یافته‌است استفاده می‌کند که تأثیرات را در پنج حوزه کلیدی اندازه‌گیری می‌کند: سلامت، حکومت، توانمندسازی اقتصادی، محیط زیست و آموزش. در سال ۲۰۱۵، در پاسخ به علاقه گسترده به مدل تحت رهبری جامعه خود، توستان مرکز آموزش توستن را در تی‌یس برای شرکت کنندگان خارجی باز کرد. جایی که یک برنامه آموزشی ۱۰ روزه در مورد رویکرد خود به توسعه تحت رهبری جامعه به دو زبان انگلیسی و فرانسوی برای فعالان جامعه، اعضای سازمان‌ها و دولت‌های محلی، ملی و بین‌المللی و نمایندگان دانشگاه‌ها و رسانه‌ها ارائه می‌دهد.
توستن تا سال ۱۹۹۷ به‌طور انحصاری در سنگال کار کرد، زمانی که اجرای اهدافش را در جوامع بورکینافاسو در یک مشارکت شش ساله آغاز کرد، که در نتیجه منجر به این شد که ۲۳ منطقه بورکینایی قصد خود را برای ترک دائمی بریدن آلت زنانه اعلام کردند. در سال ۲۰۰۲، توستان پیشنهادات برنامه‌ای خود را برای اولین بار گسترش داد و طرحی به نام پروژه زندان را در یک زندان سنگال در تی‌یس، سومین شهر بزرگ سنگال و محل آن زمان مقر توستان، اجرا کرد. پروژه زندان و هدف آن فراهم کردن منابع برای کمک به آنها برای توسعه مهارت‌های درآمدزای ارزشمند، بازگرداندن تماس با خانواده و ادغام مجدد در جامعه است و در نتیجه نرخ تکرار جرم را نیز کاهش می‌دهد.
اگرچه برنامه توستن جامع نگر است، توستان به دلیل موفقیتش در تسریع ترک کودک‌همسری و بریدن اندام تناسلی زنان ، سنتی که برای قرن‌ها در اکثر مناطق آفریقا وجود داشته‌است، به‌طور گسترده‌ای شناخته شده‌است. به گفته یونیسف، بریدن اندام تناسلی زنان یک «عمل اجتماعی خوداجباری» یا هنجار اجتماعی است که خانواده‌ها احساس می‌کنند باید با آن مطابقت کنند تا از طرد شدن توسط جامعه خود جلوگیری کنند. به‌طور کلی، بریدن آلت زنانه بر روی دختران جوان بین سنین دو تا پنج سال انجام می‌شود، اگرچه نوجوانان نیز اغلب این عمل را انجام می‌دهند.
نظریه تغییر توستن عمدتاً بر اساس کار گری مکی، محقق دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو است که در سال ۱۹۹۶ در مقاله بازنگری جامعه‌شناختی آمریکا این فرضیه را مطرح کرد که بریدن آلت زنانه، مانند عمل بستن پا در چین، پایان خواهد یافت. به سرعت هنگامی که مردم شروع به پایان دادن به این عمل به‌طور جمعی کردند تا توانایی زن برای ازدواج در گروه قومی خود را حفظ کنند. توستان، با مشاوره و نظرات مکی، از آن زمان این ایده را به یک نظریه تغییر گسترده تبدیل کرده‌است که فرض می‌کند بریدن آلت زنانه را می‌توان به‌طور پایدار تنها در صورتی رها کرد که هم افراد و هم شبکه‌های اجتماعی گسترده آنها به عنوان یک فرد در فرایند تصمیم‌گیری دخیل باشند.