تهی کیسه

قالبم از روح تهی کیسه ماند تا که از آن روح روان پر شدست

ور تهی کیسه ات شد از زر و سیم دشمن از دوست، بیشتر داری

سیر از و چشم طمع، گرسنه زو چشم سخا پر ازو دامن امید و، تهی کیسه کان

چه بحر و چه کان چون تو در بخشش آیی تهی کیسه سازد ز مغز استخوان را

من از شکیب، تهی کیسه وضع و او می گفت که ای وصال طلب، عاشق شتاب زده

وصف کجا و فکر تهی کیسه ام کجا نشگفت آب گشته دلم گر فروچکد

کیسه تهی باش و بیاسا کمال هر که تهی کیسه تر آسوده تر

شد تهی کیسه ز قطمیر و نفیر گشت مسکین و پریشان و فقیر

به یک گدای فرومایه صرف می‌سازد به یک فقیر تهی کیسه در میان دارد

از ساغر سپهر تهی کیسه می مخور وز سفرهٔ جهان سیه‌کاسه نان مخواه