ته پیاله

حسود سحر نسب معجز ترا دیدم ز ته پیاله بوجهل گشته مست غرور

ته پیاله چو بر خاک تشنگان ریزی مرا که سوخته یی مغز استخوان دریاب

زان می که صاف آن به بتان وقف کرده‌اند درد ته پیاله به طاووس می‌رسد

ته پیاله به من داد لیک از مستی فتیله بر دل خامان نهاد و داغ شدم

هر آنچه صاف قدح بود محرمان خوردند بغیر دردی می در ته پیاله نماند

به عاشقان جگرتشنه رحم کن ساقی ته پیاله خود را به آفتاب مده

زمین ز جنبش آسودگان به رقص آید ته پیاله خود گر به خاک افشانی

هرگونه حسرتی که ز ایام می کشیم درد ته پیاله امید بوده است

حالی از ته پیاله مستان مست افتی و هوشیار شوی

در آب و خاک میکده دل دویی مباد درد ته پیاله و صاف وفا یکی است