تفته دل

آه جگر از تفته دلی شعله آذر سیل مژه از تشنه لبی موجه طوفان

شدست تفته دل ما چو هفت دوزخ از آن گز آستانه چون هشت جنتت دوریم

تو تفته دل بمیری و من زنده غرق اشک جاوید خورد خواهم ازین رهگذر دریغ

از اشک گرم تفته دلان در سواد خاک طوفان آب آتش زای اندر آمده

تشنه لب تفته دل از خون بنین و اشک بنات راندی از نیل فرات