تف و تاب

بر آتش محبت از شرح این عجایب عطار را دل و جان در تف و تاب مانده

دمید آتش از خشکی و تف و تاب ز سردی و ترّی پدید آمد آب

از تف و تاب عشق دل من به جان رسید راحت کجا بود بدنی را که تب کند

مومی که می‌گدازد با سوز می بسازد در تف و تاب داده خود را که همچنین کن

بت من برد بدو نرگس جادو دل من وز تف و تاب دلم زلف و لبش در خطرست

آن تشنه شده ز چشمه سیراب من سوخته دل ز صد تف و تاب

گفت نان ز آتش فراق کباب در تف و تاب رو به دیوارم

بیچاره پلنگ از تف و تاب در پای درخت سایه نایاب

ز دود دمش دشت و که تیره شد جهان از تف و تاب او خیره شد

ماهی فرا نیاید از قعر آبدان کز نور آفتاب درافتد به تف و تاب