ترکانه

دی که می آمد ز جولانگاه شوخی مست ناز نرگسش بر گوشهٔ دستار خوش ترکانه بود

ای زهره ز چشم‌های هندو ترکانه تو تیر در کمان نه

خرگاه عیش در شکنید و به تف آه ترکانه آتش از در خرگه برآورید

هندوی آن کاکل ترکانه می باید شدن یا چو هندو بنده ی ترکان نمی باید شدن

ترک عجمی کاکل ترکانه برانداخت از خانه برون آمد و صد خانه برانداخت

زهی بزم خداوندی زهی می‌های شاهانه زهی یغما که می‌آرد شه قفجاق ترکانه

ترکانه چشم مستش بگشاده است کفر وز غارت دل و دین یارب چه شاهداست

دو چشم تو عجمی ترک و مست و خون ریزند که می‌زند عجمی تیرهای ترکانه

ترکانه ز خانه رخت بربست در کوچگهِ رحیل بنشست

پیش آن چشم‌های ترکانه بنده‌ای و کمینه هندویی