تخم دل

ابری که ز بارانش می نروید از طبع مگر تخم دل نوازی

می نروید تخم دل از آب و گل بی نگاهی از خداوندان دل

زندگانی سوختن با ساختن در گلی تخم دلی انداختن

تخم دل اینقدر افسون امل بار آورد سبحه‌ای ‌کاشته بودم همه ز نار دمید

گفت آن کس که مقیم دلم اوست تخم دل کشته در آب و گلم اوست

ندارد حاصلی جز ناامیدی ندانم تخم دل از دانه کیست؟!

بیدل ز کشتزار تمناست حاصلم تخم دلی به سعی شکستن دمیده‌ای