تخصیص حافظه

در مقایسه با تکنیک‌ها ی ساده‌تر مانند تخصیص حافظهٔ پویا، تخصیص حافظه‌ای رفیق، مقدار کمی تکه‌تکه شدن خارجی دارد و با سربار کمی به حافظه اجازهٔ فشرده سازی می‌دهد. متد رفیق برای آزاد سازی حافظه (که با بیشترین تعداد فشرده سازی مورد نیاز برابر با لگاریتم ۲ (بالاترین مرتبه) است) سریع است.

زباله‌روب دات نت، تخصیص حافظه را مدیریت کرده و وظیفهٔ آزادسازی حافظه برای برنامه‌ها را بر عهده دارد. هنگامی که شئ جدیدی ساخته می‌شود، زبان مشترک زمان اجرا، حافظه‌ای از هرم مدیریت به آن اختصاص می‌دهد و تا زمانی که فضای خالی و در دسترس وجود داشته باشد، این روند ادامه می‌یابد. اما به دلیل اینکه حافظه محدود است، این زباله‌روب باید مجموعه اعمالی به منظور آزادسازی حافظه انجام دهد. این زباله‌روب بر اساس تخصیص حافظه‌ها، بهترین زمان را برای آزادسازی حافظه محاسبه می‌کند. هنگامی که این زباله‌روب مجموعه‌ای از اعمال را اجرا می‌کند، اشیائی که دیگر توسط برنامه‌ها استفاده نمی‌شوند را پیدا و بررسی کرده و اعمال لازم برای بازیابی حافظه را انجام می‌دهد.

تکنولوژی حافظه نهان پویا به صورت زمان واقعی حافظه محلی را تخصیص می‌دهد. برخلاف روش‌های سنتی، حافظه نهان پویا اطمینان می‌دهد که فقط مقدار دقیق حافظه مورد نیاز برای یک وظیفه استفاده می‌شود، که بهینه‌سازی مصرف حافظه را افزایش می‌دهد و به طور پتانسیل عملکرد و کارایی را بهبود می‌بخشد. این ویژگی به ویژه برای وظایف مرتبط با گرافیک که تخصیص حافظه پویا ممکن است حیاتی باشد، بسیار مفید است.

تحلیل مستعار مبتنی بر جریان را بر خلاف تحلیل مستعار مبتنی بر نوع می‌توان در برنامه‌های یک زبان با ارجاعات و تغییر نوع استفاده کرد. این نوع از تحلیل را می‌توان به جای تحلیل مبتنی بر نوع مکمل استفاده کرد. در این تحلیل کلاس‌های مستعار برای هر تخصیص از حافظه و برای هر متغیر محلی و سراسری که آدرس آن استفاده می‌شود، ایجاد می‌شود. ارجاعات به حافظه ممکن است به بیش از یک مقدار در طول زمان اشاره کنن و در نتیجه در بیش از یک کلاس مستعار باشند و این بدان معناست که هر تخصیص حافظه یک مجموعه از کلاس‌ها به جای یک کلاس مستعار دارد.

به دلیل قوانین و قواعد تخصیص حافظه، گاهی حافظه، بیشتر از مقدار مورد نیاز اختصاص می‌یابد. برای مثال حافظه تنها می‌تواند به برنامه‌هایی اختصاص یابد که تکه‌هایی قابل تقسیم بر ۴، ۸ یا ۱۶ داشته باشد. در نتیجه، اگر یک برنامه مثلاً ۲۳ بایت درخواست کند، در واقع یک تکهٔ ۲۴ بایتی دریافت می‌کند.