تاریخ گرایی
معنی کلمه تاریخ گرایی در دانشنامه عمومی
Historicism در فارسی به تاریخی گری، تاریخ گرایی، تاریخیت، اصالت تاریخ، تاریخ نگری، تاریخ باوری، تاریخ پرستی ترجمه شده است.
تاریخ گرایی (هنر). تاریخ گرایی ( به آلمانی: Historismus ) یا هیستوریسم ( به انگلیسی: Historicism ) شامل سبک های هنری است که از بازآفرینی سبک های تاریخی یا تقلید از کار صنعتگران تاریخی الهام می گیرند. این امر به ویژه در معماری، مانند معماری احیاءگری رایج است. از طریق ترکیب سبک های مختلف یا اجرای عناصر جدید، تاریخ گرایی می تواند زیبایی شناسی کاملاً متفاوتی نسبت به سبک های قبلی ایجاد کند؛ بنابراین، تنوع زیادی از طرح های ممکن را ارائه می دهد.
دورۀ معماری ویکتوریایی ( حدود ۱۹۰۰–۱۸۳۰ میلادی ) بیشتر شامل سبک های معماری است که می توان آن را به عنوان تاریخ گرایی توصیف کرد.
در تاریخ هنر، پس از نئوکلاسیکیسم که در دوران رمانتیک می توانست خود را یک جنبش تاریخ گرا تلقی کند، قرن نوزدهم شامل یک مرحلۀ تاریخ گرایی جدید بود که با تفسیر نه تنها از کلاسیک گرایی یونانی و رومی، بلکه از دوره های سبک شناسی بعدی نیز مشخص شد. به طور فزاینده ای معادل در نظر گرفته می شود. به ویژه در معماری و در ژانر نقاشی تاریخی، که در آن به موضوعات تاریخی با توجه فراوان به جزئیات دقیق دوره پرداخته می شد، تأثیر جهانی تاریخ گرایی به ویژه از دهۀ ۱۸۵۰ میلادی به بعد قوی بود. این تغییر اغلب به ظهور بورژوازی در طول انقلاب صنعتی و پس از آن مربوط می شود. در فرجام قرن، نمادگرایی و آر نُوو و به دنبال آن اکسپرسیونیسم و مدرنیسم عمل کردند تا تاریخ گرایی را کهنه جلوه دهند، اگرچه بسیاری از سفارشات عمومی بزرگ در قرن بیستم ادامه یافتند. سبک هنر و صنایع دستی توانست یک تاریخ گرایی بومی آزادتر را با عناصر آر نُوو و دیگر سبک های معاصر ترکیب کند.
تأثیر تاریخ گرایی تا دهۀ ۱۹۵۰ میلادی در بسیاری از کشورها به قوت خود باقی ماند. هنگامی که معماری پست مدرن در طول دهۀ ۱۹۸۰ میلادی به طور گسترده ای محبوب شد، سبک نئوهیستوریسم دنبال شد، که هنوز هم برجسته است و می توان آن را در سرتاسر جهان، به ویژه در ساختمان های معرف و طبقه - بالا یافت.
• احیاء باروک
• هنرهای زیبا
• احیاء بیزانس
• احیاء مصر
• احیاء گوتیک
• احیاء یونانی / نو - یونانی
• احیاء موری
• نئوکلاسیک
• کلاسیک جدید / نئوهیستوریسم
• احیاء رنسانس ( سبک قلعه وار/ایتالیایی/قصر )
• احیاء رمانسک
• امپراتوری دوم
• سبک کلبه سوئیسی
• معماری بومی
جملاتی از کاربرد کلمه تاریخ گرایی
تاثیر تاریخ گرایی در بسیاری از کشورها حتی تا دههٔ ۱۹۵۰ قوی باقی‌مانده است.
و مولفه‌هایی همچون تاریخ گرایی، نظریه وحدت سازمند، توجه به نبوغ شاعر در خلق اثر ادبی، گرایش به فردیت و نگاه ذهنی و پدیدار شناسانه، به شکل‌گیری نظریه جدید ژانر در مکتب رمانتیسم انجامید.
جدایی وین در تاریخ سوم آوریل سال ۱۸۹۷ تشکیل گردید. این مکتب توسط هنرمندان مشهوری از جمله، گوستاو کلیمت، کلمن موزر، یوزف هافمن، یوزف ماریا البریش، مکس کورزویل، ویلهم برناتزیک و دیگران به رسمیت شناخته شد. اتو واگنر نیز به‌طور گسترده و برای سال‌های مدید به عنوان عضوی از جدایی وین شناخته می‌شود اما او هیچ وقت عضوی قطعی از مؤسسه نشد. هنرمندان جدایی طلب وین به محافظه کاری غالب در زمینهٔ اطلاعات نوین و ارتباطات وین با جهت‌گیری سنتی به سوی تاریخ گرایی مخالف بودند. جنبش جدایی برلین و مونیخ نیز قبل از جنبش جدایی وین تشکیل شده بود که اولین نمایشگاه آن در سال ۱۸۹۸ برگزار گردید.
جنبش هنر و صنایع دستی به مدیریت ترکیبی از تاریخ گرایی کشورهای بومی ضعیف باعناصر هنر نو و سبک‌های معاصر دیگر.
پلزنر برای اولین بار به دلیل گسترش هتل بروندومز در اسکاگن مورد توجه قرار گرفت که در سال ۱۸۹۲ تکمیل شد. بیشتر کارهای بعدی او در اسکاگن بود، جایی که او برای دوره‌های طولانی زندگی کرد و از نزدیک با مستعمره هنرمندان معروف به نقاشان اسکاگن مرتبط شد. او که بسیار مورد احترام همکارانش بود، در توسعه سبک اصلی آن دوره یعنی تاریخ گرایی مشارکت داشت. او همچنین با توروالد بیندسبال که با او همکاری می‌کرد و اغلب دکوراسیون داخلی را به سبک هنر نو طراحی می‌کرد، ارتباط داشت.
فروغ صهبا، استاد ادبیات فارسی دانشگاه اراک، با به‌کارگیری شیوه‌های نقد تاریخ گرایی نوین در تفسیر تاریخ بیهقی یکی از منتقدان پیشرو در این عرصه در ایران و ادبیات فارسی است. او کتاب «تاریخ بیهقی در بوته نقد جدید» را در سال ۱۳۹۰ منتشر ساخت. این اثر نقد و بررسی تاریخ بیهقی براساس دیدگاه‌های مطرح شده در تاریخ‌گرایی نوین است.