بیرون شو

ازان نور مبارک پرتوی خواه خرد را در سخن بیرون شوی خواه

از این ذرّات بیرون شو تو در راز حقیقت باز بین ز انجام وآغاز

که بیرون شو ز ملکم؟ می‌ستیزی؟ مگر خواهی که خود را خون بریزی؟

بگفتا چو زین دخمه بیرون شوی بزیبائی خویش، مفتون شوی

تو با جان مرهمی کن ای دل خوش که تا بیرون شوی از عین آتش

منم تو تو منی ای شبلی پاک اگر بیرون شوی از آب و از خاک

یکی دستش چو قبض آمد یکی دستش چو بسط آمد نداری زین دو بیرون شو گه باش و سفر باری

ای دریغا گر از این بیرون شوی خرقه پوش گنبد گردون شوی

یا چو روز رفته بیرون شو ز چشم یا، در آی امشب به آغوش ای پسر

ای دل ز جهان نیک و بد بیرون شو وز عالم بیخوان تو خود بیرون شو