بی کنار

بحریست بی کنار دل از عشق و هر زمان از وی روان زدیده گهر بر کنار ماست

در بحر بی کنار کنارم کشید و گفت بی ما چگونه بودی و با ما چگونه‌ای

به رخ هرگز ز خاک خشک مغزش گرد ننشیند خوشا سیلی که گردد غرق بحر بی کنار دل

زسوز عشق، مددجوا که عقدهٔ دل را اگر گداخته شد بحر بی کنار شود

در حریم هوشیاران پاکدامانی خوش است بزم می را بی کنار و بوس دیدن مشکل است

درین دریا که قعرش بی کنار است عجایب در عجایب بی شمار است

در پرند او چشمۀ سیماب دارد بی کنار و اندر آهن گنج مروارید دارد بیکران

شد از دو دیده ام از بسکه رود اشک روان کنار من چو یکی بحر بی کنار بود

عمر جاویدان کند نارسای موج اوست وسعت مشرب چه بحر بی کناری بوده است

محیط عشق ندارد کناره ای، صائب تلاش ساحل ازین بحر بی کنار مکن