بی کم و بیش

در میان من و او سری و رازی ست نهان بی کم و بیش، همان سر و همان راز بیار

بسوزانم در آتش بی کم و بیش به عزم عالمِ علوی تن خویش

با درد جدائیت صبوری خود بی کم و بیش کوه وکاه است

گفتم احوال خویش بی کم و بیش قصة عمًه هم شنو از خویش

هیچ سنگ و درخت نامد پیش که نگفتی سلام بی کم و بیش

گرچه جفتند آن دو بی کم و بیش لیک طاقند در نکویی خویش

ز من بشنو حدیث بی کم و بیش ز نزدیکی تو دور افتادی از خویش

ناقل این حدیث، بی کم و بیش سنیّانند از خلیفهٔ خویش

سواد‌الوجه فی‌الدّارین درویش سوادِ اعظم آمد بی کم و بیش

ببین ماهیت را بی کم و بیش نه معدوم و نه موجود است در خویش