بی معین

آن که دین را کرد نصرة ذوالفقار جد او در مضیقی اوفتاده ، بی معین و ناصرست

این غم مرا کشد که عدو صدهزار و تو تنها و بی معین و مددکاری، ای حسین

آن قوام علم و حکمت چون مبارک پی قوام وین معین دین و دنیا ، وز منازل بی معین

بی معین کرده صد هزاران کار خود بخود نی ورا رفیق و نه یار

پناه جهان اندرین سرزمین غریب است و بی یاور و بی معین

تنها و بی کسم من و، این قوم صد هزار گردیده ام زکینهٔ اشرار، بی معین

چون ببینی عمّ خود را بی معین در میان کارزار اهل کین