بی شکیب

از تشنگی روانش بی صبر و بی شکیب گرمای کربلا شده بی حدو منتها

یکی بی شکیب و یکی بیقرار یکی مویه ساز و یکی اشکبار

دل پر از شوق مناجات حبیب خاطر اندر سجده ی حق بی شکیب

ای باد! اگر به زلف نگارم رسی بگو دل بی تو بی شکیب و قرار است والسلام

بزد کوس و برشد به زین بی شکیب ندانست در ره فراز از نشیب

هی بخوانید این طبیب و آن طبیب هی بیارید این دوا را بی شکیب

همی تا دایه باز آمد چنان بود که گفتی بی شکیب و بی روان بود