بکاه

مردم میهن را به نیک‌بختی‌رسان و از اشک‌هایمان بکاه

چو آفتاب برآمد تو باده بر کف نه چو شب ز صبح بکاهد تو غم به باده بکاه

از آتش اندیشه دل خصم بداندیش در سوز و گداز آمده چون سیم بکاه است

سودای میان تهی، ز دل بیرون کن از ناز بکاه و بر نیاز افزون کن

نبد این خلق و تو بودی نبود خلق و تو باشی نه بجنبی نه بگردی نه بکاهی نه فزایی

گفتا: که شاهنامه دروغست سر بسر گفتم: تو راست گیر و دروغ از میان بکاه

که هر چیز کز من بخواهی همی گر از پادشاهی بکاهی همی

اگر ترا خرد و خدمت ملوکستی بکاه مدح خداوند چون شنیدی قال

تخت جم و دارا سر راهی نفروشند این کوه گران است بکاهی نفروشند

بر در حکمت ز ماهی تا بماه در کمر بینم ز کوهی تا بکاه

ای روح غنی‌، بسوز و عاجز شو وی طبع سخی بکاه و زحمت بر