بوالبشر

بوالبشر شد مفخر از چون توا بنی در ابوت جست ابراهیم از جودت ره و رسم فتوت

که از دست قدرت چه روز نخست گل بوالبشر را به تصویر جست

شرب ملک نوشیده ی، زان چشمه بر جوشیده ی پس صدره ی پوشیده ی، از دست دور بوالبشر

أین عم مصطفی بحرالسخا بدرالدجی اصل و نسل بوالبشر خیرالبشر کهف‌الانام

ای خسرو کون و مکان بودی تو حجت آن زمان کز بوالبشر طینت نهان، بد در میان ماء و طین

چون دید که بر بوالبشر از وسوسه ره نیست؛ آخر ز بهشتش بدر آورد بسوگند

روح القدس به قالب آدم چو دم دمید از گوهر تو داد بشارت به بوالبشر

بهین گوهر پاک این نُه صدف خلف را شرف، بوالبشر را خلف

فی الجمله دایه ئیست مربی بوالبشر فی القصه دانه ئیست که ابلیس راست دام

فاش کنم راز و بگویم صریح بوالبشر است این و ذبیح ذبیح