بلند و پست

صفت تن بلند و پست بود حق مبرا ز هرچه هست بود

پرمشو ز اوضاع ناهموار گیتی تنگدل کاین بلند و پست، سیر کوهساری بیش نیست

بلند و پست جهان هرچه هست در کار است ز حکمت است که انگشت ها برابر نیست

بلند و پست عالم رهروان را می کند رهبر اگر سوهان نباشد تیغها هموار کی گردد؟

هوای قد بلندش مرا چو پست کند نوای گفتهٔ خود را بلند و پست کنم

ز پیش پا ندیدن سیل آمد راست تا دریا چه غماز بلند و پست عالم چون عصا باشم

حدیث محنت و راحت مگوی با عاشق که هست مرغ هوا را بلند و پست یکی

زهی به ذات تو اندر بلند و پست جهان چنان‌که‌گوهر اشیا در اولین جوهر

بلند و پست جهان در قفای یکدگرست اگر به ماه برآیی نظربه چاه انداز

ای آن که بلی گوی الست از مایی در هر دو جهان بلند و پست از مایی