بلبل زبان

صفت گلستان رخسارت چون کند بلبل زبان گشته

بلبل زبان گشاده و بنهاده پیش او گردن ببندگی چو کبوتر مطوقی

در هجر ناله سود ندارد که گل چو رفت بلبل زبان ببندد و گردد خموش باز

ز غنچه دهانی و صد گونه خنده ز بلبل زبانی و صد گونه زاری

در هر چمن که سرو کند یاد قامتش بلبل زبان ناله و گل گوش می کشد

در حضور غنچه گو بلبل زبان را بسته دار چون به آه و ناله بگشاید دل محزون او

همی دار با عاشقان زآنکه داری چوگل روی نیکو چو بلبل زبان خوش