بشکفتن

زبویت دلم همچو گل بشکفد چو بشکفتن گل ز باد صبا

گلی پیدا کن ای بلبل که آزاد از خزان باشد که از شوقش توانی هر سحر چون غنچه بشکفتن

مشو از باغ شبابت بشکفتن مغرور کز پیش آفت پیری بود و پژمردن

ای خوشا وقت گل و لاله بهنگام صبوح در کشیدن مل گلگون و چوگل بشکفتن

بر من تا نمی‌آید صبایی از سر کویش دلم چون غنچه پرخون است و بشکفتن نمی‌یارم

گل گفت: آخر در که توانم پیوست بشکفتن من ریختن پیوسته

هزارم درد می‌باشد که می‌گویم نهان دارم لبم با هم نمی‌آید چو غنچه روز بشکفتن