بسر باری

تنی کو بار این دل بر نتابد بسر باری غم دلبر نتابد

جهان باد جوانی از سرم برد بسر باری پسر را از برم برد

بارها ناز توام کشت و عجب می دارم زان شکر خنده شیرین که بسر باری کشت

سرو سر نیز هم بسر باری ترک کرد اندر آن ره از یاری

مرا که خود ز جفای فلک گران بارم گران سرّی تو در می خورد بسر باری ؟

بود صد بار چون عمرت شد از دست بسر باری حساب جوجوت هست

ز فرخ خسروم در غم فرو کشت بسر باری مرا در پای او کشت

بار تو بر دلم خود بود خشم خوشتر کنون بسر باری