بزاغ

بزاغ گفت: چه نسبت سپید را بسیاه ترا بیاری بیگانگان، چه کس طلبید

ای سپرده هزار دستانت خانه و آشیان بزاغ و زغن

جهانی را همای فیض او در زیر پر دارد که مینازد بزاغی هدهد روح سلیمانش

نه از انگشت تو بر ماه یکبار دو قوس آمد بزاغ شب پدیدار

شکرین لعل تو چون خال سیه دید بگفت طوطیان گرد من و میل بزاغی دارم

شعرت غذای طوطی روح است ای حسین بشناس قدر طعمه طوطی مده بزاغ

گر گزیند سرمه جز خاک درش مژگان چو باز چنگل اندازد بزاغ دیده بینای من