بدروزی

گوهر از زخم سنگ بدروزی یافت از ساز جان او سوزی

شد داغ دلم تازه که آورد به یادم تاریکی و بدروزی ایران کهن را

بدروزی ما خود گنه ماست ولیکن سررشته کار از کف تدبیر برونست

تو بدروزی فغانی قول مطرب را نیی لایق طرب را طالع مسعود باید بخت مقبل هم

گفت ظالم کسیست بدروزی که یکی لحظه در شبانروزی

ز پیش من به بدروزی چنان شد که از خواری به گیتی داستان شد