ابراهیم بن ادهم

معنی کلمه ابراهیم بن ادهم در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] ابراهیم بن ادهم از عارفان بزرگ قرن دوم هجری است. نام او در کتب رجالی متقدم شیعی ذکر نشده است؛ اما برخی او را از رجال شیعی صوفی دانسته اند. وی با سه تن از امامان شیعه هم دوره بوده است. برخی او را از اصحاب امام سجاد(ع) و برخی از اصحاب امام باقر(ع) و برخی دیگر او را از اصحاب امام صادق(ع) دانسته اند.
وی اشراف زاده بود؛ اما ناگهان به زهد و فقر روی آورد. درباره علت زهد او اقوال فراوانی نقل شده است. ابراهیم پس از توبه به سمت مکه رفت و در آنجا با بزرگانی چون سفیان ثوری و فضیل عیاض هم صحبت شد. وی پس از مدتی به سمت شام رفته و تا آخر عمر در آنجا ماند.
از میان چهار طریقت عرفانی، سلسله هایی چون ادهمیه، نقشبندیه و چشتیه خود را از طریق ابراهیم ادهم به امامان معصوم(ع) می رسانند. معروف ترین شاگرد او شقیق بلخی است. زندگی نامه، مسلک، کرامات و موضوعات مختلف پیرامون او بازتاب فراوانی در کتب تصوف و عرفان و همچنین در شعر و ادب داشته است.

جملاتی از کاربرد کلمه ابراهیم بن ادهم

حکایت کرده اند که ابراهیم بن ادهم از کوهی فرود آمد. ویرا گفتند: از کجا آئی؟ گفت: از انس یافتن به خدا.
سفیان بن عیینه گفت: ابراهیم بن ادهم در کوه های شام دیدم. گفتمش: ابراهیم، خراسان را چرا ترک گفته ای؟ گفت از آن رو که زندگی تنها در این جا گواراست که دین خویش بردارم و از کوهی بدیگر کوه با آن بگریزم.
و ابراهیم بن ادهم رحمهم الله گفت، «شبی در طواف خالی بماندم و باران می آمد. گفتم بارخدایا! مرا از گناه نگاه دار تا هیچ معصیت نکنم. آوازی شنیدم از خانه کعبه که تو عصمت می خواهی و همه بندگان همین می خواهند، اگر همه را از گناه نگاه دارم فضل و رحمت خویش بر که آشکارا کنم؟»
و کان من اصحاب ابراهیم بن ادهم رضی اللّه عنهم اجمعین. از اهل حدیث بود امیر بود در خورد روزگار خویش.