اسید سالیسیلیک

کورتیکواستروئیدهای موضعی معمولاً شایعترین درمانی است که برای پسوریازیس استفاده شده، باعث کم شدن التهاب و تحریک‌پذیری پوست می‌شود. خیلی از اوقات پزشک ترکیبی از یک داروی از بین برندهٔ لایهٔ شاخی (کراتولیتیک) مانند اسید سالیسیلیک و استروئید موضعی را تجویز می‌کند. نکتهٔ مهم در مصرف کورتیکوستروئیدهای موضعی آن است که غالباً پس از مدتی، دیگر آن پاسخ مطلوب ابتدایی حاصل نمی‌شود، ضمن آنکه خطر نازک شدن پوست در اثر مصرف این داروها نیز وجود دارد؛ بنابراین انتخاب دقیق نوع استروئید موضعی و مصرف درست آن می‌تواند باعث کم شدن این اثرات ناخواسته شود.

روش‌های مختلفی برای سفید کردن وجود دارد، مانند استفاده از کرم، ژل و اسپری. این محصولات به‌طور خاص برای این مناطق حساس ساخته شده‌اند، اما هیچ تحقیق بررسی شده‌ای برای اثبات بی‌ضرر بودن طولانی مدت آنها وجود ندارد. از آنجا که در صورت استفاده بد از این محصولات، خطر پررنگی و التهاب را به همراه دارند، توصیه می‌شود استفاده از آنها تحت نظارت پزشکی باشد. عملکرد رنگبری آنها به دلیل وجود عناصر فعال مانند اسید آزلائیک، اسید لاکتیک، اسید پیروویک یا اسید سالیسیلیک است. این محصولات معمولاً شامل مواد فعال مرطوب‌کننده برای محافظت از پوست نیز می‌باشند.

داروهای ضد سبوره داروهایی هستند که در درمان درماتیت سبوره‌ای مؤثر هستند. سلنیوم سولفاید، پیریتون زینک، کورتیکواستروئیدها، ضد قارچ‌های ایمیدازولی و اسید سالیسیلیک از جمله داروهای رایج در درمان سبوره هستند.

به عنوان یک مشتق از اسید سالیسیلیک، بیسموت سالیسیلات خواص ضد التهاب و ضد باکتری از خود بروز می‌دهد. همچنین به عنوان یک آنتی اسید عمل می‌کند.

کلیه قسمت‌های گیاه (بویژه گلها) دارای تانن، لیزاب، مواد تلخ، به مقدار کم اسانس، یک ساپونین، نوعی آلکالوئید و اسید سالیسیلیک است. در ریشه اش اینولین نیز یافت می‌شود. میوه اش حدود پانزده در صد روغن قابل استخراج و روان دارد.

ترولامین سالیسیلات یک ترکیب آلی است که نمکی متشکل از اسید سالیسیلیک و تری اتانولامین می باشد.

معمولاً شیرهٔ پوست بید حاوی مقادیر بالای اسید سالیسیلیک است. بید دارای پوست نرم، غالباً خم‌شونده، چوب سخت، شاخه‌های باریک و ریشه‌های بزرگ، فیبروسیت و غالباً ساقه‌دار است. ریشه بید را به سختی، اندازه و دوام آن می‌شناسند. ریشه‌ها از قسمت‌های بیرون از خاک درخت نیز می‌رویند.