بادیه نشینی
معنی کلمه بادیه نشینی در دانشنامه اسلامی
بادیه در لغت به معنای صحرا، بیابان و سرزمینی است که ساکن دائمی نداشته باشد. بادیه نشینی نیز به معنای چادرنشینی و صحرانشینی است. در این مدخل از واژه «الاعراب»، «البدو» و از جمله «لم نجعل لهم من دونها سترا» استفاده شده است.
آثار بادیه نشینی
← عدم آگاهی از احکام الهی
۱. ↑ فراهیدی، خلیل بن احمد، العین، ج۸، ص۸۳، «بدء»، «بدو».
...
جملاتی از کاربرد کلمه بادیه نشینی
مرد بادیه نشینی، کوزه‌ای آب برای خلیفه پیشکش می‌آورد، اما مشاهده رود دجله، شگفت زده و خشمگین می‌شود و خلیفه را با خود به بادیه می‌خواند، تا او از نزدیک، رنج و سختی مردمان بادیه‌نشین را ببیند و …
دوحه به عنوان یک شهر مدرن و پویا ساخته شده بر روی ریشه‌های فرهنگی عمیق از میراث فرهنگی بادیه نشینی خود است.