باده کی

پای کی بر نهی به بام فلک باده کی در کشی ز جام ملک

من واله و چشم تو برابر هشیار به باده کی شود مست

از کدوی باده کی باشد که گلها بشکفد در گل ساغر بهار خاطر ما بشکفد

دادهٔ تو چون چنین دارد مرا باده کی بود کو طرب آرد مرا

تا کی درنگ می به قدح کن زخم ببین انگور رفت کی به خم و باده کی رسید

آیینه دلم شده از زنگ غم سیاه جز باده کی توان ز دل آن زنگ را زدود

فتنه کی از قد موزون تو چالاک‌تر است باده کی از لب نوش تو طربناک‌تر است