باده نوشین

از باده نوشین لبت مست و خرابیم وز نرگس مخمور تو در عین خماریم

به خواه باده نوشین و داد وقت بده که روز رفته نگردد به هیچ حال معاد

باده می نوشم و خون از جگرم می جوشد زانک بی لعل توام باده نوشین نیشست

دیدم از باده نوشین و لب نوش لبان بزم رندان خرابات پر از «نوشانوش»

آتش‌انگیز بود باده نوشین گویی نفس گرم رهی از دل پیمانه دمید

تو ساقی جان بخشی و عالم همه جامست وز باده نوشین تو عالم همه جامست

بدین قدر که لبی تر کنی و من بمکم ترا ز باده نوشین چه مایه کم گردد

محتسب سال دگر بر سر کویت آرد همچنین بی خودم از باده نوشین لبت

چون به ما نگری، غم دل ببری کز باده نوشین تری

بخواه باده نوشین شها و نوش کنش به بانگ و ناله بربط به لحن و نغمه چنگ