بادش

به بادش میدهم نه‌‌ش میبرد باد در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو

بشد دایه سبک چون مرغ پران نه از بادش زیان و نه ز باران

از بهر افسون دلم، عیسی نه ای آگه، که من این مشت خاک سوخته، در دامن بادش کنم

که بادش از سرزمین اساطیر به قهوه‌خانه و بر سنگفرش خیابان‌های مرده، آورده‌است.»

سر و پای پیل ژیان بر زند چو بادش ز روی زمین برکند

بهر تاریخش بآئین دعا مشتاق گفت جاودان بادش بر او رنگ سلیمانی مکان

به کشتی ماند این ایام و بادش چرخ سرگردان به اعمی ماند این کشتی و قائد باد آبانی

جهان پیر باز از دست نیسان خرقه می‌پوشد مبارک بادش ار بر دُردخواران زهد نفروشد

یُمن و یُسر از حضرت شاه جهان غایب مباد یمن بادش بر یمین و یسر بادش بر یسار

به چنگ باد اگر در تاب و پیچ است رها کن تا برد بادش که هیچ است

ترسم این شام جدائی که سیه بادش روز برسد عمر به پایان و به پایان نرسد