بادخورک
معنی کلمه بادخورک در فرهنگ معین
معنی کلمه بادخورک در فرهنگ عمید
معنی کلمه بادخورک در فرهنگ فارسی
معنی کلمه بادخورک در دانشنامه عمومی
بادخورک ها بدنی باریک با بال های دراز داسی شکل دارند. دم و پاهای آن ها کوتاه است. دارای پرواز سریع و به طور معمول اجتماعی اند و لانه خود را از آمیختن آب دهان با مواد گیاهی در سوراخ ها می سازند.
در ایران چهار گونه از بادخورک ها ثبت شده اند:
• بادخورک معمولی
• بادخورک دوده ای
• بادخورک کوچک
• بادخورک کوهی ( شکم سفید )
معنی کلمه بادخورک در دانشنامه آزاد فارسی
بادْخورَک (swift)
پرنده ای تندپرواز و پاکوتاه، از خانوادۀ پرستو (بادخورک)، راستۀ پرستوشکلان. دارای ۷۵ گونه است و بیشتر در نواحی گرمسیری یافت می شود. پرستوها ۹ تا ۲۳ سانتی متر طول دارند. پرهایشان قهوه ای یا خاکستری و بال هاشان طویل و نوک تیز است. معمولاً دمی دو شاخه دارند. این پرندگان قادرند با سرعت ۱۱۰ کیلومتر در ساعت پرواز کنند. آشیانۀ بادخورک دمگاه خاکستریCollocalia francica در برنئو، فقط از بزاق منجمد این پرنده ساخته می شود و از آن سوپی با نام «سوپ آشیانۀ پرنده» تهیه می کنند. برداشت بیش از حدّ این آشیانه ها، برای اهداف تجاری، پرنده را در خطر انقراض قرار داده است. طول بادخورک معمولیApus apus حدود۱۶.۵ سانتی متر است. رنگش قهوه ای تیره است و لکه هایی سفید متمایل به طوسی و کوچک در زیر چانه دارد. بال های این پرنده روبه پایین و بزرگ اند. در تابستان، از افریقا به اروپا مهاجرت می کند. بادخورک حشرات را به هنگام پرواز می گیرد و جز در آشیانه به ندرت روی ساقه ها می نشیند. این پرنده حتی به هنگام پرواز در ارتفاعات بالا، در هوا می خوابد. بادخورک ها معمولاً آشیانه هایشان را به صورت کلنی روی ساختمان ها می سازند و مواد سازندۀ آن ها را با بزاق به هم متصل می کنند و دو یا سه تخم بزرگ سفید می گذارند. بادخورک شکم سفیدیا کوهیApus melba مهاجر اتفاقی اروپاست. در ایران، چهارگونه بادخورک با نام های بادخورک معمولی، بادخورک دودی، بادخورک کوچک، و بادخورک کوهی شناسایی شده است. بادخورک ها به نسبت جثۀ کوچک شان، سریع ترین پرندگان اند. این پرندگان در هوا غذا می خورند، می خوابند، و حتی جفت گیری می کنند.
معنی کلمه بادخورک در ویکی واژه
جملاتی از کاربرد کلمه بادخورک
مؤسسه موضوع‌شناسی احکام فقهی پس از ذکر مشخصات بادخورک معمولی که پرنده‌ای است اجتماعی که همیشه در پرواز است و پروازی سریع و مشخص دارد، حکم گوشت آن را حرام دانسته‌است.
شکل آن شبیه پرستو است اما بادخورک کمی بزرگتر از پرستو اروپایی است. بال‌ها در مقایسه با بدن بلند هستند و هنگام جمع شدن به راحتی شکل داسی شکل دیده می‌شود. دم آن نسبتاً کوتاه و چنگالی است. از نظر ظاهری، نر و ماده را نمی‌توان تشخیص داد. پرها به جز وصله گلو به رنگ سفید مایل به خاکستری، دوده ای تا مشکی مایل به قهوه‌ای دارند که در هنگام پرواز دیدن آن را دشوار می‌کند. از جلو صورت گرد به نظر می‌رسد. چشم‌ها نسبتاً بزرگ و عنبیه قهوه‌ای تیره است. نوک کوچک و سیاه کمی به سمت پایین خم شده‌است. پاهای کوتاه به رنگ گوشتی مایل به سیاه دارند. چهار انگشت پا به پنجه‌های تیز ختم می‌شوند.
بادخورک دودکش عمدتاً از حشرات در حال پرواز و همچنین از عنکبوت‌های موجود در هوا تغذیه می‌کند. به‌طور کلی جفت‌های مادام‌العمر می‌شود. لانه‌ای از شاخه‌ها و بزاق می‌سازد که به یک سطح عمودی چسبیده‌اند، که تقریباً همیشه سازه‌ای ساخته‌شده توسط انسان، معمولاً یک دودکش است. ماده 4–5 تخم سفید می‌گذارد. جوان دیررس پس از 19 روز از تخم بیرون می‌آید و یک ماه پس از آن خارج می‌شود. میانگین بادخورک دودکش 4.6 سال عمر می‌کند.
جانوران این بیابان عبارتند از: بادخورک، جوجه‌تیغی، زاغچه، باقرقره شکم‌سفید، باسترک نیلی کوهی، تلیله‌ایان، سهره گلی و چکاوک کاکلی.
نسبت طول به عرض بال‌های پویای صعودی که در مرغ‌های دریایی مشاهده می‌شد، زیاد است. این بال‌ها برای نوعی از پرواز به نام پرواز صعودی مناسب است که پرنده با استفاده از جریان‌های بالاروندهٔ اطراف ارتفاعات و دریاها بدون صرف انرژی زیاد می‌تواند اوج بگیرد و پرواز کند. این پرندگان در نزدیک سطح دریا سرعت‌های اندک و در ارتفاعات بالا سرعت‌های بالایی را برمی‌گزینند. بدیهی است که شروع این پرواز با پرش از ارتفاعات و اوج گرفتن در جریان‌ها شروع می‌شود، اما مانند بادخورک‌ها عدم توانایی شروع اوج از سطح زمین مشاهده نمی‌شود.
زیستگاه طبیعی آن جنگل‌های دشت نمناک نیمه‌گرمسیری یا گرمسیری است. در زیر ۹ سانتیمتر (۳٫۵ اینچ) سال، کوچک‌ترین بادخورک جهان است. وزن آن تنها ۵ گرم است.
مناطق زمستانی بادخورک دودکش تنها در سال ۱۹۴۴ کشف شد، زمانی که نوارهایی از پرندگان نواردار (حلقه‌دار) در آمریکای شمالی در پرو کشف شد. یک پرویی بومی این نوارها را به عنوان گردن‌بند می‌بست.
سه خانواده زنده از بادخورک‌سانان وجود دارد: بادخورکان ∗، بادخورکان درختی ∗ و مگس‌مرغان ∗.
تبار بادخورک‌تباران - بادخورک‌های نمادین
در بال‌های بیضی‌شکل مانند بال‌های دارکوب‌ها و گنجشک‌ها که در مناطق جنگلی و انبوه مانور می‌دهند، نسبت طول به عرض کم است. فاصلهٔ بین پرهای اولیهٔ انتهای بال‌ها باعث افزایش توانایی در مانورهای کم سرعت و پیچ‌های تند و سهولت فراز و فرود با سرعت‌های کم است. نوعی پرندهٔ کوچک می‌تواند در ۰۳/۰ ثانیه تغییر جهت دهد. انتهای بال‌های انواعی که دارای نسبت طول به عرض زیاد هستند، مانند بادخورک‌ها نوک‌تیز است. این انتهای نوک تیز باعث کاهش کشیدگی‌های مولد تلاطم ویژهٔ سرعت‌های بالاست. مشکل این نوع بال عدم توانایی حفظ پرنده در سرعت‌های پایین است تا حدی که بادخورک‌ها قادر به شروع پرواز از سطح زمین نیستند و تنها قادر به پرواز و ادامهٔ آن پس از جهیدن در هوا و سرعت گرفتن هستند.