باد بروت

مرا که ریش نزاری و باد یک سان است بدان که باد بروت کسی دگر نخرم

تا خجالت بشکند باد بروت سرکشی موی چینی بر علمهای شهان پرچم‌کنم

شمعی که نه از تو نور گیرد از باد بروت خود بمیرد

کرده ز برای خربطی چند از باد بروت ریش پالان

تا ز باد بروت او برهی آتشش را چو ز آب خاک دهی

کند از بهر لوت و باد بروت سینه را همچو قلعهٔ الموت

صفتی به ز ریا نیست مگر زاهد را ور نه چون باد بروت دگران این همه نیست

بریخت آب حیات و برفت باد بروت نماند قوت پای و ضعیف گشت آواز

از سیاست نکشد یک سر مو باد بروت گنهی را که بود سایه عفو تو پناه

بخاک جبهه که باد بروت عابد ازوست بتار سبحه که صوفی ازوست در زنار