ایینه

سحر کیفیت دیدار از ایینه پرسیدم به حیرت رفت چندانی ‌که من هم محو‌ گر‌دیدم

الهی بسر دفتر حکمت الله بنی آدم ایینه قدرت الله

آن صیقلی که از دل و چشم جوان وپیر بزدود زنگ ظلمت و ایینه فام کرد

چو برداری از روی خاطر نقاب خجل مانَد ایینه آفتاب

تو آفتابی و این روشن است بر همه کس مگر بر آنکه شد ایینه اش سیاه از آه

غبار شکوه ز روشندلان نمی‌جوشد در اب چشمهٔ ایینه نیست شیون موج

شیشه زر میکند ایینه اسکندری می نهد از نو دگر آیین اسکندر هلال

زین خرامی‌ که غبارش همه اجزای دل است خواهد ایینه سر از راه تو فردا برداشت

دل می‌تپد امروز به امید وصالت در خانهٔ ایینه هوا شد چه بجا شد

باز مخمور است دل تا بیخودی انشا کند جام در حیرت زند ایینه را مینا کند