ای عجبی

این زبیب ای عجبی مردهٔ انگور بود چون ورا تر کنی زنده شود اینت غریب

چنانش کرد که بیننده گوید ای عجبی مگر به زلزله گشت آن حصار زیر و زبر

در سرآوردش آخر ای عجبی پویه اشهب و تگ ادهم

وان شاخهٔ بید ای عجبی سخت کریم است کافشاند چون دست ملک درهم و دینار

بماه مانی آنگه که تو سوار شوی چگونه ای عجبی ماه را سوار که کرد

هیچ دانی چه گویم ای عجبی راست گویی که نیستم هشیار

چو آب و آتش گیتی نماند ای عجبی بماند خواهد این یادگار از آتش و آب

با دل خویش گوید ای عجبی نیست کس راز مردمان ادبی

همه جهان به ‌زمانی بدل شد ای عجبی ا‌که کس ندید و ندیدست این چنین مولاه

گشتند با نشاط همه دوستان گل بس نادر آمد ای عجبی داستان گل