اپورتونیسم

در رابطه با ایران شفق سرخ و رهبرانش مانند زواره امیری تئوری اپورتونیسم تاریخی حزب توده را قبول نداشته و معتقد بودند که این حزب و نیز حزب کمونیست ایران در دوره‌ای حزب طبقۀ کارگر ایران بوده‌اند. در نتیجۀ این رویکرد،‌ نیازی به احیای حزب طبقۀ‌ کارگر ایران نبود، بلکه می‌بایست از همان مشی تاریخی حزب کمونیست ایران تبعیت صورت می‌گرفت.

حزب کمونیست سوریه (عربی: الحزب الشیوعی السوری) در سال ۱۹۴۴ تأسیس گردید. مانند دیگر احزاب کمونیست جهان، حزب کمونیست سوریه در دهه ۱۹۸۰ با ظهور اپورتونیسم گورباچفی دچار انشعاب شد. در سال ۱۹۸۶ جناح هوادار پروسترویکا، به‌رهبری یوسف فیصل، از حزب کمونیست سوریه انشعاب نمود، لنینیسم را در تئوری و در عمل کنار نهاد، و حزب دیگری تحت عنوان «حزب کمونیست سوریه» در مقابل حزب مارکسیست-لنینیست‌های سوریه تأسیس نمود. از سال ۱۹۸۶ تا مارس ۲۰۱۱ در سوریه دو حزب تحت نام «حزب کمونیست سوریه (متحد)» و «حزب کمونیست سوریه (بکداش)» فعالیت می‌کردند. حزب منشعب از مارکسیست-لنینیست‌ها (حزب کمونیست سوریه (متحد)) از سال ۲۰۰۰ نشریه «النور» را منتشر می‌کند.

این واقعیت که کنش منفعت‌خواهانه این تعارض را برمی‌انگیزد، نشان می‌دهد تمایل به استفاده از فرصت‌ها به نفع «بیش از حد» یا «نادرست» است و نتیجه آن کمبود شخصیت یا عدم تناسب است. از این رو اصطلاح اپورتونیسم اغلب مفهوم عبارت تحقیرآمیز را دارد. اخلاق‌گرایان ممکن است از اپورتونیسم بیزار باشند تا آنجا که اپورتونیسم متضمن نقض یک اصل اخلاقی است.