اویدیوس

معنی کلمه اویدیوس در لغت نامه دهخدا

اویدیوس. [اُ ] ( اِخ ) از شاعران بزرگ روم است که در سال 43 ق. م. در شهر سولمن تولد یافت و در سال 18 م. درگذشت. وی در آغاز جوانی بتحصیل حقوق پرداخت لکن پس از چندی دل بر شاعری نهاد و با شعرای بزرگ زمان مانند ویرژیلیوس و هراسیوس و تی بولوس بنای دوستی گذاشت. اگوستوس امپراطور روم را در آغازامر بدو توجه حاصل بود ولی در سال نهم پس از میلاد اویدیوس به علتی نامعلوم به شهر تمس نزدیک مصب رود دانوب تبعید شد و در همانجا بمرد. برخی معتقدند که تبعید وی بواسطه معاشقه او با ژولیا دختر اگوستوس بوده است. بسیاری از کتب اویدیوس اکنون مفقود است لیکن باز آثار گرانبهایی از او باقی است. ( ترجمه تمدن قدیم فوستل دکولانژ ). و رجوع به قاموس الاعلام ترکی شود.

جملاتی از کاربرد کلمه اویدیوس

پایتخت اشکانیان، سلوکیه و تیسفون، توسط سردار رومی اویدیوس کاسیوس در سال ۱۶۵ یا ۱۶۶ تسخیر شد. به احتمال زیاد در همان زمان، لژیون‌های رومی به ماد و آدیابن حمله کردند. با این حال، رومیان متحمل خسارات سنگینی از طاعونی که در سال ۱۶۶ از سلوکیه شیوع کرد، شدند و مجبور به عقب‌نشینی شدند. جنگ بلافاصله پس از آن به پایان رسید. اما بلاش چهارم طی عهدنامه صلح سال ۱۶۶ با رومیان، بیشتر شمال بین‌النهرین را به آنان واگذار کرد.