اوفتاده

منم افتاده در پی رندان زاهدان اوفتاده در پی من

ز بندگی تو دور اوفتاده در تب و لرز چو خاشه بر سر دریای خوی شده طافی

دانی ز چه روی اوفتاده است و چه راه آزادی سرو و سوسن اندر افواه

ابری است در طلسم سراب اوفتاده‌است هر دیده‌ای که واله رخسار عشق نیست

ملک چون سایه بیهوش اوفتاده فراز سایه خورشید ایستاده

عاشقی خواه اوفتاده ز شوق بر سر فرش شمع همچو فراش

به خونخواری جهانی اوفتاده مرا در پوست، همچون کرم ایوب

مگر مشکلی اوفتاده است اگرنه چرا بر در حجرهٔ عقل او شد

عاشقان غرقند در دریای عشق اوفتاده مست در غوغای عشق

منم یارا بدین سان اوفتاده دلم را سوز در جان اوفتاده