اندک مایه

نو مریدی داشت اندک مایه زر کرد زر پنهان ز شیخ خود مگر

آنگاه سلطان از تبریز به سوی شهرری رفت تا زفاف به دار الملک باشد. اندک مایه رنج بر وی مستولی شد، به قصران بیرونی، به در ری به دیه (روستا) طجرشت (تجریش) از جهت خنکی هوا نزول فرمود، چه حرارت هوا به‌غایت بود (به سال ۴۵۵ ق).

و کودک که به شهوت جاه نرسیده باشد بدین ایمان ندارد و اگر خواهی که وی را لذت ریاست معلوم کنی نتوانی کرد. عارف در دست تو و نابینایی تو هم چنان است که تو در دست کودک، ولکن اگر اندک مایه عقل داری و تامل کنی این پوشیده نماند.

نکردی جانب مسکین نزاری به اندک مایه بیش و کم رعایت

سر اندر پایت افکندم گرفتی خرده‌ای بر من منه آئین بیزاری که اندک مایه آزارست

هر که اندک مایه چیزی بازیافت راه با سر رشته این راز یافت

الا تا نشنوی مدح سخنگوی که اندک مایه نفعی از تو دارد

ز یک مشت استخوان سگ می کند پهلوی خود فربه به اندک مایه ای نفس دنی را شادمان بینی

ور هم اندک مایه چین هست در زلف نگار هست آن از بهر جهانداروی دلهای حزین

طریق سیم آن که چون این قوم نیابد که با ایشان صحبت کند که در این روزگار کمتر مانده اند، حال ایشان بشنود و کتب ایشان برخواند و ما بدین سبب بعضی از احوال انبیا و اولیا در خوف کایت کنیم تا هرکه اندک مایه خرد دارد بداند که ایشان عاقل ترین و عارف ترین خلق بودند و چنان ترسیدند، دیگران را اولی تر بود که بترسند.

طبیبان عاجز و مضطر فرو ماندند از این علّت بلی دردِ فراوان هست اندک مایه درمان کو