الکساندر دوم

یغناب مانند دیگر مناطق سغدنشین از دیرباز در بسیاری از دوران‌ها بخشی از شاهنشاهی‌های ایران بود. درهٔ یغناب در سال ۱۸۷۰ م. تحت کنترل تزار روسیه الکساندر دوم قرار گرفت. اشتیاق وی برای تسخیر سرزمین‌های پنبه‌خیز در اواخر سدهٔ نوزدهم به تصرف عمدهٔ مناطق بسیاری از آسیای میانه توسط او انجامید.

ایدئولوژی تروریست‌های چپ تحت تأثیر مارکسیست، استالینیسم، و دیگر شیوه‌های کمونیست و سوسیالیست است. ناردونیا ولیا، یک گروه تروریستی در قرن نوزدهم بود که در سال ۱۸۸۱ الکساندر دوم روسیه را کشت، و با این عمل یک کار تبلیغی گسترده انجام داد.

پادشاهی سلوکی دیگر آن شکوه پیشین را نداشت و اکنون کنترل خود سوریه هم دشوار می‌نمود. از این گذشته شکست‌های پی‌درپی و یاد ستم‌های دیمتریوس مردمان را از او بی‌زار می‌ساخت. در این میان کلئوپاترای دوم شهبانوی مصر سپاهی را به یاری او فرستاد تا بتواند با برادرش بطلمیوس هشتم بجنگد؛ ولی سپاهیان گریختند و به بدبختی‌های دیمتریوس افزودند. بطلمیوس نیز کسی را به نام الکساندر دوم را میرابر تاج و تخت سلوکی خواند و از او پشتیبانی نمود.

دوشس ماریا پاولوونای روسیه (به روسی: Великая Княгиня Мария Павловна) (۱۸ آوریل ۱۸۹۰ – ۱۳ دسامبر ۱۹۵۸) نوه الکساندر دوم روسیه بود. او دخترعموی نیکلای دوم روسیه و دخترعمه شاهزاده فیلیپ، دوک ادینبرو بود. مادر ماریا زمانی که او تنها یک سال داشت، از دنیا رفت. پدر او نیز در سال ۱۹۰۲ به دلیل ازدواج ناهم‌تراز بدون اجازه تزار روسیه از روسیه اخراج شد. ماریا و برادرش دمیتری نزد عمویشان دوک بزرگ سرگئی الکساندروویچ و همسرش الیزابت هسن و راین بزرگ شدند.

ایگناتی یوخیمویچ گرینویتسکی (به روسی: Игнатий Гриневицкий) (تولد ۱۸۵۶ - وفات ۱۳ مارس ۱۸۸۱) یکی از ۴ انقلابی بود که در روز ۱۳ مارس ۱۸۸۱ به تزار الکساندر دوم امپراتور روسیه حمله کردند. در طی حمله گرینویتسکی با فدا کردن خود توسط یک نارنجک موفق به ترور تزار شد. این اولین بار در تاریخ بود که کسی از حمله انتحاری برای رسیدن به اهداف سیاسی استفاده کرده است.

در تابستان ۱۸۷۵، کنت نیکولای آدلبرگ فرماندار کل دوک‌نشین بزرگ فنلاند از الکساندر دوم اجازه ساخت بنای تئاتر روسی را گرفت تا محلی برای علاقه‌مندان به این هنر برای روس‌های ساکن هلسینکی فراهم شود.

زندگی من یکی از مهم ترین و البته منسجم ترین داستانهای چخوف است. داستان روایتی است خواندنی از سالهای پس از قتل الکساندر دوم سالهایی که تغییرات شگفتی در اوضاع اجتماعی و زمانه روسیه رخ داد روزگاری که برای بسیاری از مردم روسیه با عسرت و تهیدستی و نکبت فقر همراه بود اما امید به روزهای پیش رو زنده بود و نفس می کشید.

یغناب مانند دیگر مناطق سغدنشین از دیرباز در بسیاری از دوران‌ها بخشی از شاهنشاهی‌های ایران بود. دره یغناب در سال ۱۸۷۰ تحت کنترل تزار روسیه الکساندر دوم قرار گرفت. اشتیاق وی برای تسخیر سرزمین‌های پنبه‌خیز در اواخر سده نوزدهم به تصرف عمده مناطق بسیاری از آسیای میانه توسط او انجامید. یغناب و بقیه تاجیکستان بعدها بخشی از اتحاد شوروی شد اما به خاطر دورافتادگی یغناب، این منطقه در تمامی آن دوران خودمختاری خود را حفظ کرد تا اینکه در سال ۱۹۷۰ جابجایی اجباری ساکنان آن توسط روس‌ها صورت پذیرفت.

تزار الکساندر دوم (روسیه) در ۹ دسامبر ۱۸۶۷ میلادی قانونی را امضاء و اعلام کرد به نام (اصلاحات اداری سرزمین قفقاز و قفقاز جنوبی) که از اول ژانویه ۱۸۶۸ میلادی به اجرا گذاشته شد. برپایه این قانون، استان‌های جدیدی در قفقاز جنوبی تشکیل شد. بر پایه اصولی که در قانون یاد شده پیش‌بینی شده بود مرزی بین نواحی مختلف چنان می‌بایست ترسیم و مشخص می‌شد که وسعت آن‌ها از ۷۵۰۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن‌ها از ده هزار خانوار یا هشتاد هزار نفر تجاوز نمی‌کرد.

سرچشمه‌های اصلی جنگ‌های صلیبی در اوضاع اروپای غربی و ضعف امپراتوری روم شرقی در برخورد با موج جدید حملات ترکان مسلمان سلجوقی نهفته‌است. در سال ۱۰۶۳ پاپ الکساندر دوم مبارزان مسیحی را که در اندلس علیه مسلمانان کشته می‌شدند مورد آمرزش خود قرار داد. در نتیجه، در میان مردم برای درخواست‌های جنگ توسط امپراتوری روم شرقی که از جانب سلجوقیان تهدید می‌شدند آمادگی ذهنی وجود داشت. در سال ۱۰۷۴ امپراتور میخائیل هفتم از پاپ گرگوری هفتم و در سال ۱۰۹۵ امپراتور آلکسیوس یکم از پاپ اوربان دوم درخواست کمک در قبال حملات مسلمانان کردند.