الحسره

از ظاهر سياق بر مى آيد كه جمله (اذ قضى الامر) بيان جمله (يوم الحسره ) باشد،در نتيجه اشاره به اين مى شود كه اين حسرتى كه به آن دچار مى شوند از ناحيهقضاى امر مى آيد، و قضاء وقتى باعث حسرت مى شود كه فوت گردد آنچه باعث روشنىچشم و آرزو و سعادت شخص (مقضى عليه ) گردد، و سعادتى كه او مى توانست بهآن نائل شود از بين ببرد، و ديگر به خاطر نداشتن آن هيچ خوشى در زندگى ندارد، چونهمه دلبستگى اش به آن بود، و معلوم است كه انسان هيچ وقت راضى نمى شود كه چنينچيزى از او فوت شود هر چند كه حفظش مستلزم هر ناملايمى باشد، مگر آنكه آن را بهغفلت از وى بربايند، و گرنه به هيچ قيمتى حاضر نيست كه آن را از دست بدهد، و لذامى بينيم در دنباله سخن فرمود: (و هم فى غفله و هم لا يومنون ).

و انذرهم يوم الحسره اذ قضى الامر و هم فى غفله و هم لا يومنون

و در مجمع آمده كه مسلم در صحيح به سند خود از ابو سعيد خدرى روايت كرده كه گفت ،رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) فرمود: چوناهل بهشت وارد بهشت و اهل دوزخ وارد آتش مى شوند كسى صدا مى زند اىاهل بهشت توجه كنيد، و نيز صدا مى زند اى اهل آتش توجه كنيد، و هر دو فريق متوجه ومشرف به صاحب صدا مى شوند، آنگاه مرگ را به صورت گوسفندى سياه و سفيد مىآورند، او صدا مى زند آيا مرگ را مى شناسيد؟ مى گويند: اين است ، اين است ، و همه او رامى شناسند، پس آن شخص آن گوسفند را سر مى برد و ذبح مى كند، و بهاهل بهشت مى گويد كه ديگر مرگى نداريد و جاودانه در بهشت خواهيد بود، و بهاهل آتش ‍ مى گويد ديگر مرگى نداريد و در آتش جاودانى خواهيد بود، اين است كه خداىتعالى مى فرمايد (و انذرهم يوم الحسره ....)