البدیع
معنی کلمه البدیع در دانشنامه اسلامی
این نام دوبار در قرآن مجید به صورت «بدیع السموات و الارض »
بقره/سوره۲، آیه۱۱۷.
واژه بدیع از ریشه «ب د ع » گرفته شده و درباره خدا به معنای مبدع (یا مبتدع ) به کار می رود. یکی از دو مفهوم اصلی این ریشه، آفریدن چیزی بدون نمونه پیشین است.
معجم المقاییس اللغة، ذیل واژه.
از نظر لغت شناسان، کاربرد این واژه درباره خدا اشاره به آن دارد که او عالم را بدون نمونه پیشین ساخته است
معجم المقاییس اللغة، ذیل وازه.
...
جملاتی از کاربرد کلمه البدیع
انقضت هذه القّصة و ان کان فیها بعض الطّول، که البدیع غیر مملول .